Асіпаўчане ўспамінаюць. Калісьці ў навагоднюю ноч…

Доўгімі снежаньскімі вечарамі пасля дзённага тлуму амаль кожны ўспамінае аб тым, што Новы год усё бліжэй падступае да парога. I прыхільнікі пышнага святкавання ў вялікай кампаніі, аматары ўтульнай сямейнай вячэры і нават тыя, хто па пэўных прычынах сустракае год Пеўня ў адзіноце, не-не ды і нагадаюць «свой» Новы год, прыход якога застаўся ў памяці на ўсё жыццё.

Марына РагалевIч:

— Бадай, самай памятнай стала ноч на 1 студзеня 2013 года, калі ва ўсім мікрараёне раптам знікла святло. З мужам і дачкой выйшлі на вуліцу, дзе ўжо сабралі-ся многія жыхары «Чаромушак» — разам з суседзямі і сустрэлі прыход Новага года. Найлепшыя пажаданні, пачастункі, святочныя салюты прыдалі ўсім настрою. Тады чакала другое дзіця, таму можна лічыць, што сын сустрэў свята разам з    сям’ёй. Калі далі святло, ZALA дазволіла адкруціць праграму тэлеперадач назад. Паслухалі віншаванне Прэзідэнта, сустрэлі Новы год яшчэ раз, падоўжыўшы радасць. Так бытавая нязручнасць дапамагла зрабіць свята незвычайным і запамінальным.

Руслан СмIрноў:

— У 1997 годзе давялося сустракаць Новы год у армейскай санчасці, куды трапіў разам з тузінам саслужыўцаў, захварэўшы на паратыт. Павінен быў паехаць дадому ў водпуск, дзе ўжо чакалі родныя, а аказаўся на бальнічным ложку. Бацькі хваляваліся, але мы з хлопцамі не сумавалі: жарты, розыгрышы, песні. Скінуліся, накрылі святочны стол, да раніцы глядзелі тэлевізар. Маёр паглядаў на нас, але не забараняў весяліцца. Нягледзячы на хваробу, настрой быў цудоўны. Зараз еду ў сталіцу, дзе і сустрэну свята.

Кацярына КIрдун з унучкай Юлечкай:

— Адразу ўспамінаецца прыход 1974 года. Мы — тады маладыя дзяўчаты і хлопцы — адправіліся ў кафэ, дзе частаваліся рознымі прысмакамі, а потым танцавалі ўсю ноч у РДК. Наша кампанія з шасці чалавек доўга сябравала. Адзін з хлопцаў стаў у будучым маім мужам. Пражылі разам амаль 40 гадоў. Сёлета не будзе сустракаць з намі свята… Настрой падтрымліваюць унукі, дзеля якіх і жывём.

Ала Гоман:

— Тры гады жылі з мужам у Манголіі, працавала там у магазіне. У гэтай краіне і Новы год сустракалі — з сябрамі і раднёй, што завітала. Шашлыкі, шмат страў з рыбы, каўбаса з бочак — святочны стол накрылі на славу! Былі і ёлка, і песні-танцы. Мнагалюдна, шумна, весела!

Рэнат Ахмераў:

— Новы год — самае сямейнае свята. Хоць і дарослы ўжо, а люблю яго гэтак жа, як і малыя. Кожны сустракаю з роднымі. Напрыклад, зараз еду ў Амерыку да дачкі. У Самаркандзе, дзе праходзілі дзяцінства і юнацтва, былі такія ж навагоднія традыцыі, як і па ўсім колішнім Савецкім Саюзе: заўсёды жывая ёлка, апельсіны, Дзед Мароз, маскарадныя касцюмы. Сябе, напрыклад, помню ў ролі Мядзведзя з бочачкай мёду пад пахай. I абавязковы атрыбут свята ў нас — лезгінка.

Тамара Нямцова з дачкой Юліяй і ўнучкай Сафіяй:

Для мяне самыя векапомныя пераднавагоднія дні 2013 і 2014 гадоў. Менавіта тады атрымала такія прыемныя і важныя ў жыцці святочныя падарункі — сваіх унукаў. Спачатку дачка парадавала Арсеніем, потым — Сафіяй. Аб большым шчасці нават і марыць не прыходзіцца!

* * *

У кожнага свае ўспаміны пра сустрэчу самага любімага ў народзе свята. Запамінаецца звычайна нешта светлае і прыгожае. Якім бы ні стаў гэты Новы год для вас — рамантычным ці сямейным, з танцамі, карагодамі і феерверкамі ці пад прагляд «Навагодняга агеньчыка«, дома ці ў зімовым лесе — галоўнае, каб ён прынёс толькі пазітыўныя эмоцыі, настроіў на аптымістычны лад і даў удалы пачатак чарговаму — спадзяёмся, незвычайнаму і шчасліваму — году.

Далучаемся да вIншаванняў-пажаданняў Вогненнага Пеўня! Шчасця ўсIм!

Гутарылі Iна ЗаскевIч і Ніна Царык.