Инна ЗАСКЕВИЧ

Гэты працаўнік вельмі любіць лес і ў любую пару года знаходзіць у ім свае адметна-непаўторныя асаблівасці. Да лясной цішы прывык, і яна не здаецца яму такой пранізлівай, як недасведчанаму чалавеку, бо толькі той, хто добра знаёмы з непрыкметным звонку жыццём лесу, здольны адрозніць галасы птушак, здагадацца, якія жывёлы прайшлі па сцяжынцы, адчуць усе адценні пахаў траў і дрэў, заўважыць нават самыя непрыкметныя змяненні навокал.

Некаторыя наракаюць, што ў вёсцы няма дзе працаваць. А Наталля Пышная заўсёды мела рабочае месца. Таму што не баялася спрабаваць сябе ў розных відах дзейнасці. Асвоіла бухгалтарскую справу. Была мастацкім кіраўніком у Дрычынскім сельскім Доме культуры. Удзельнічала ў самадзейнасці, спявала ў народным ансамблі народнай песні “Вярба”. А потым ёй прапанавалі працу ў аддзяленні сувязі. “Чаму б і не паспрабаваць?” — падумала жанчына. І вось ужо некалькі гадоў паспяхова ўзначальвае пошту.

Сёння ў райцэнтры адбылося ўрачыстае адкрыццё яшчэ аднаго дзіцячага дома  сямейнага тыпу. Размясціўся ён на вуліцы Загараднай. Тры хлопчыкі і дзве дзяўчынкі знайшлі сваю сям’ю і клапатлівых бацькоў. Імі сталі Марыя і Аляксей Бібеткі, якія разам з рабятамі ўжо паспелі крыху абжыцца на новым месцы, бо засяліліся ў прадастаўлены дзяржавай будынак у сярэдзіне жніўня.

Полацк і Тураў, Навагрудак і Нясвіж, Заслаўе і Камянец... Сёлета да гэтага далёка     не поўнага спісу вядомых у Беларусі і за яе межамі гарадоў з багатай гісторыяй далучыліся Бялынічы. Менавіта там у 27-мы раз адбыўся Дзень беларускага пісьменства

Лес для Васіля Ясько — не проста зялёнае ўбранства роднага краю, а нешта намнога большае. Яшчэ хлопчыкам бегаў ён на роднай Гомельшчыне ў ельнікі ды бярэзнікі па грыбы-ягады, заўсёды цікавіўся прыродай, любіў яе і на практыцы спасцігаў народную навуку гаспадарскага абыходжання з раслінамі і жывёламі. Нездарма пасля школы паступіў у лясны тэхнікум. І нават армейская служба праходзіла не ў горадзе, а на пагранічным кардоне.

Сёлета на асіповіцкіх вуліцах адбываюцца маштабныя ператварэнні. Некаторыя прадпрыемствы, установы і прыватныя прадпрымальнікі таксама падключыліся да важнай справы. Напрыклад, чыгуначнікі.

На стальную магістраль Ірына Вікенцьеўна Астаповіч прыйшла па прыкладу дзвюх сваіх цётак. Яе працоўны шлях пачаўся ў родным Чэрвеньскім раёне ў 1977 годзе,   дзе дзяўчына была назначана раз’язным білетным касірам.

Не толькі ў камбайнера падчас жніва няма свабоднай хвілінкі, але і работнікі сталовай сельгаспрадпрыемства амаль не адыходзяць ад пліты: трэба прыгатаваць абед і вячэру, каб працаўнікі маглі сытна і смачна падсілкавацца, не пакідаючы рабочага месца.

Непрадказальны лёс у самым пачатку жыццёвага шляху закінуў хлопчыка з невялічкай вёскі Мязовічы ў Германію, дзе ён стаў прымусовым рабочым на невялікім прадпрыемстве па вытворчасці цэглы.

У канцы мінулага тыдня на Асіповіччыне прайшоў выязны рэспубліканскі семінар-вучоба “Дзень аховы працы на базе прадпрыемстваў жыллёва-камунальнай гаспадаркі Бабруйскага і Асіповіцкага раёнаў Магілёўскай вобласці”

Какой мужчина не мечтает о сыне? Еще лучше, о двоих. А у Игоря Ерохина три дочери, но он безмерно счастлив. И хоть в своей семье единственный представитель сильного пола, а это налагает определенный груз ответственности — обо всех заботиться, поддерживать, создавать условия, зато тепла, любви и радости получает также с лихвой. Как же иначе, если живет в    окружении красавиц, умниц и просто родных, любимых людей. А семья для него — главная жизненная ценность. Это уроженец Беларуси, бывший житель города Северодонецк Луганской области, а на протяжении более десяти лет житель агрогородка Вязье, знает точно. Жизнь научила правильно расставлять приоритеты.

Горячая пора сейчас не только на полях сельхозпредприятий, но и в капитально ремонтируемом здании районной поликлиники. Конечно, здесь не сеют и не жнут, но строительство идет полным ходом. Кроме генерального подрядчика — филиала "СМП № 761 на станции Могилев" ОАО "Дорстроймонтажтрест", — на объекте трудятся рабочие ООО "Промспецстрой", к делу приступили еще несколько субподрядчиков.