Што такое шчасце?

Заўважана: у якое б рэчышча ні імкнуўся павярнуць гутарку з педагогам, яна ўсё роўна пойдзе ў кірунку выхавання дзяцей. Так атрымалася і з Аленай КУЛАКОЎСКАЙ, старшынёй райкама беларускага прафсаюза работнікаў адукацыі і навукі. Такому ходу спрыяла яшчэ і тое, што побач з утульнай тэрасай, дзе няспешна ішла размова, бавілі час чацвёра ўнукаў гаспадыні: Данііл, Лаліта, Валерыя і Глеб. Аказваецца, тут дзейнічае сапраўдны летні лагер працы і адпачынку, у які прымаюць малых на падставе ўласнаручна напісаных заяў. Гледзячы на гэтых абаяльных і, мяркуючы па канцэртных нумарах, якія на развітанне паказалі дзеці, таленавітых хлопчыкаў і дзяўчынак, хіба можна было пазбегнуць тэмы дзяцінства? Ды і прычын адхіляць яе, блізкую кожнаму чалавеку, няма.
— Любая матуля ўжо па існасці сваёй выхавальніца, а ці дапамагаюць у гэтай справе менавіта педагагічныя веды?
— Усякія веды — каштоўнасць апрыёры. Чым больш чалавек пазнае, тым шырэйшыя гарызонты перад ім раскрываюцца. Адпаведна, тым больш ён можа даць сваім дзецям і ўнукам. Ну а калі гэта яшчэ спецыяльныя метады і прыёмы, то магчымасці дасягнуць поспеху значна памнажаюцца.
— Якія якасці перш за ўсё неабходна выхоўваць у маленькім чалавеку?
— Асновай лічу самастойнасць, адказнасць, любоў да працы. А яшчэ трэба давяраць дзецям. I вучыць іх аналізаваць, каб самі маглі даваць ацэнку сваім паводзінам.
— А калі раптам усё ж здарыцца памылка?
— Мяркую, кожны мае на яе права, а дзеці — тым больш. Інакш як яны спазнаюць цану правільных учынкаў? Калі чалавек разумее, што памыліўся, і прызнае гэта — ужо добра. Як кажуць, самы лепшы настаўнік — жыццё: хоць і бярэ за свае ўрокі дарагавата, аднак і тлумачыць даходліва.
— Маеце статус і свекрыві, і цешчы. Ёсць адрозненне?
— З тае пары, як у нашых Дзмітрыя і Наталлі з’явіліся ўласныя сем’і, маем два сыны і дзве дачкі. Так што я проста матуля.
— Ці праўда людзьмі падмечана, што ў сям’і муж — галава, а жонка — шыя?
— Наконт мужа-галавы нічога супраць не маю, аднак прытрымліваюся пазіцыі “толькі разам, толькі кампраміс”. Так што разглядаць асобна часткі аднаго цэлага не пажадана.
— Ведаю, што любіце падарожнічаць, і не толькі па Беларусі…
— Сапраўды. I цягне паглядзець на іншыя краіны менавіта магчымасць атрымаць новую інфармацыю, дакрануцца да незнаёмай культуры, паглядзець на іншую арганізацыю жыцця. Мне падабаецца ў многіх месцах, аднак паехаць кудысьці назаўсёды не хацела б. Тыдзень — якраз дастатковы тэрмін. Магу з упэўненасцю сказаць: калі ёсць рай на зямлі, то ён тут, на Беларусі. Больш таго — у Вяззі.
— Дарэчы, што паспрыяла рашэнню аддаць перавагу сельскаму жыццю?
— Хутчэй за ўсё, магчымасць адчуваць сябе гаспадарамі. Сядзіба наша дазваляе не толькі вырошчваць бульбу — да слова, ужо некалькі гадоў запар гэта гатунак “скарб”— і астатнюю гародніну, але і займацца “малымі архітэктурнымі формамі”.
— Гэта можна назваць вашым сапраўдным захапленнем?
— Мяркую, так. Некалі ў Магілёве нават паспяхова скончыла курсы ландшафтнага дызайну. Вось і прыклад, што любыя веды ніколі не прападаюць дарма.
— А што наогул робіць жыццё ўтульным?
— Пачуццё абароненасці, надзейнасці ў заўтрашнім дні. А гэта ўсё можа даць толькі сям’я, дзеці, унукі. Так што лічу сябе шчаслівай жанчынай.
Валянціна КОРБАЛЬ.
Фота Ніны ЦАРЫК.