Навука сямейнай дыпламатыI Крывіцкіх №47

— Рэцэпт сямейнага шчасця даўно вядомы, —
пераканана Галіна Тадэвушаўна Крывіцкая, кіраўнік спраў Дрычынскага
сельвыканкама.— Неабходна любіць і клапаціцца пра іншага без падману і фальшу,
забываючы часам пра сябе. Калі ў доме ўладараць згода і ўзаемапавага, ніколі не
знікаюць пяшчота, дабрыня і мудрасць, — гэта і ёсць сапраўдная сям’я.

У шматдзетнай сям’і Тадэвуша Здончыка Галіна
была старэйшай, акрамя яе там выхоўвалася яшчэ чатыры сястрычкі: Марыя, Ірына,
Людміла і Ганначка. Жыла сям’я на хутары непадалёку ад вёскі Новая Казакоўшчына
на Гродзеншчыне. Было ў дзяўчыны ўсё як і ў большасці аднагодкаў: вясковае
дзяцінства, абавязкі па хатняй гаспадарцы, догляд за малодшымі сёстрамі,
школьнае жыццё з піянерскімі кастрамі, выпускны вечар… І вось у руках
новенькі, пахнучы тыпаграфскай фарбай атэстат з адзнакай і залаты медаль.

Затым — бліскучая здача адзінага прафілюючага
экзамену па біялогіі, Галіна ўжо студэнтка Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта
імя Леніна. Тое, што яна выбрала прафесію біёлага, ні для каго з блізкіх не
было нечаканасцю. Вясковае жыццё на хутары, штодзённыя сустрэчы з жывой
прыродай, назіранні за кветкамі-красачкамі з дзяцінства вабілі-прыцягвалі сэрца
дзяўчынкі. А паездка пасля сёмага класа на экскурсію ў сталіцу назаўсёды
пасяліла ў яе галаве мару стаць студэнткай выключна мінскай вышэйшай
навучальнай установы…

Вучоба ў БДУ дзяўчыне давалася лёгка. Пра гады
студэнцтва Галіна Тадэвушаўна расказвае з пэўнай настальгіяй. Маладосць і
рамантыка звычайна крочаць побач. Асабліва засталіся ў памяці летнія палявыя
практыкі, падчас якіх студэнты біяфака праехалі амаль усю Беларусь. А
інтэрнацкія танцавальныя вечарыны… Менаві-та падчас адной з іх 18 сакавіка і
прыгледзеў дзяўчыну студэнт таго ж факультэта Рыгор Кры-віцкі. Пасля чаго, як
прынята, былі танцы, сустрэчы, спатканні…

Зразумела, на прыгожую, разумную і вясёлую
дзяўчыну заглядаўся не адзін юнак. Як гаварыла знакамітая Како Шанэль, калі
мужчына сапраўды хоча зрабіць жанчыне падарунак, ён уступае з ёй у шлюб. Так і
зрабіў Рыгор Уладзіміравіч, і Галіна Тадэвушаўна Здончык змяніла сваё прозвішча
на новае. 14 кастрычніка 1978 года маладыя людзі стварылі сям’ю. Студэнцкае
вяселле гулялі ў Оршы, на радзіме Рыгора…

— Яшчэ год, пакуль за-канчвала навучальную
ўстанову, жылі ў студэнцкім інтэрнаце. Дзве маладыя сям’і ў адным пакоі, амаль
на паўлягальных умовах, — успамінае суразмоўца і цёпла ўсміхаецца. — То былі
незабыўныя жыццёвыя хвіліны. Хапала розных кур’ёзаў, але гэта асабістае, лічу,
што аб ім пісаць не патрэбна…

Праз год, зноў жа ў кастрычніку, у сям’і
нарадзілася дачушка, а ў маладой мамы пачалася пераддыпломная практыка.
Студэнт-ка яе праходзіла ў Оршы, жыла з маленькай Аленкай у бацькоў мужа.
Малады тата кожныя выхадныя імчаў сюды са сталіцы да сваіх любых дзяўчатак.

Пасля атрымання дыплома Галіна яшчэ некаторы час
жыла ў Оршы і расціла дачушку, а муж працягваў вучобу ва ўніверсітэце. Скончыў
— атрымаў накірунак у наш раён. У аддзеле адукацыі, куды прыехаў малады
настаўнік, яму прапанавалі на выбар некалькі вёсак: Крамок, Ясень і Жорнаўку.

Пачаў Рыгор Уладзіміравіч знаёмства з Крамок-скай
школы — на ёй і спыніўся: зачаравалі гарадскога хлопца мясцовыя краявіды. У
хуткім часе прывёз сюды і жонку з дачкою. Тут, на Асіповіччыне, станавілася на
ногі маладая настаўніцкая сям’я: праз некалькі год жыцця ў школьным інтэрнаце
для педагогаў, калгас выдзеліў сям’і Крывіцкіх у Дрычыне добраўпарадкаваны дом.

Праца ў школе цалкам захапіла маладых людзей,
Рыгор і Галіна, акрамя хіміі і біялогіі, былі апантаныя спортам, да чаго і
вучняў сваіх прывучалі. Паходы, валейбол, лыжы, дырэктарства Рыгора
Уладзіміравіча, праца завучам Галіны Тадэвушаўны, вялікая дамашняя гаспадарка,
агарод, выхаванне ўласных дзетак, грамадскае жыц-цё… І ўсё гэта з вялікай
павагай і любоўю адзін да аднаго і тых, хто акружае. Нават не заўважылі яны, як
Дрычын стаў родным, а ў мінулым годзе жанчына змяніла месца працы — перайшла ў
сельвыканкам.

Ужо больш 30 гадоў яны кружацца ў шчаслівым
сямейным карагодзе. Цяпер ужо разам з двума дзецьмі — дачушкай Аленай і сынам
Аляксандрам. Дзеці дарослымі сталі, абое ў медыцыну падаліся, свае сем’і
стварылі. Сын — урач на хуткай дапамозе ў Гомелі, дачка — медсястра ў
Бараўлянскай бальніцы, пад Мінскам. Бацькі Крывіцкія ганарацца дзецьмі і не
могуць нарадавацца любай унучцы — чатырохгадовай Палінцы, якая кожнае лета
праводзіць у Дрычыне ў сваіх любімых бабулі і дзядулі.

— Жанчына можа адчуваць сябе шчаслівай дома і на
рабоце, калі ў яе надзейны муж. Калі ўдаецца знайсці адпаведную палавінку, тады
ёй пад сілу і каня на хаду спыніць, — разважае Галіна Тадэвушаўна. — А яшчэ
думаю, што кожная з нас шукае палавінку па-свойму. Таму і шчасце ў кожнай
рознае… Важна не толькі знайсці сваю другую часцінку, але і ўмець на працягу
ўсяго сямейнага жыцця не згубіць яе, не расчаравацца адзін у адным. Сямейнае
жыццё — накшталт дыпламатыі, калі ўдасца асвоіць гэтую навуку адносін у сям’і —
шчасце абавязкова будзе крочыць побач.

I Крывіцкія з Дрычына асвоілі навуку сямейнай
дыпламатыі на «выдатна”!

Хрысціна КЛІМАВА.