Дачушку прынёс… бусел №47

Пасля заканчэння Жыцінскай васьмігодкі Раіса
Шачок абрала для сябе прафесію кандытара — паступіла ў Магілёўскае
кааператыўнае вучылішча. Вучоба ў абласным цэнтры падабалася. Там яна набыла
шмат новых знаёмых, і адна з лепшых сябровак аднойчы запрасіла дзяўчыну да сябе
ў госці ў Лунінецкі раён. Тады юная Рая і не здагадвалася, што паездка стане
лёсавызначальнай, што менавіта на Мікашэвіцкай зямлі яна знойдзе сваё сямейнае
шчасце.

Вёска, куды прыехала дзяўчына, была вялікай,
шмат жыло моладзі. Там яе і ўбачыў мясцовы юнак Валерый Наумовіч. Як звычайна,
раз-другі запрасіў на танец, правёў дадому, але, з усмешкай успамінае Раіса
Вячаславаўна сёння, «не прыглянуўся». Яна вярнулася на вучобу і нават
не ўспамінала хлопца, аднак зрэдку ўсё тая ж сяброўка, вярнуўшыся ад бацькоў,
жартуючы, перадавала прывітанне ад новага знаёмага. А неяк ідучы з заняткаў у
інтэрнацкі пакой, Ніна, так звалі сяброўку, з паштовай скрыні дастала пісьмо —
ліст ад Валерыя, у якім хлопец вельмі прасіў, каб яна зноў прывезла ў вёску
Раісу. На бліжэйшых выхадных дзяўчаты разам адправіліся на Брэстчыну — і праз
год Валерый прапанаваў дзяўчыне стаць яго жонкай…

Гісторыя гэтай сям’і пачалася 27 красавіка 1990
года, калі Раіса і Валерый згулялі вяселле. Рэгістравалі свой шлюб на радзіме
маладога, там жа на другі дзень вяселля павянчаліся і ў царкве. У прыгожай
вёсцы Сітніца шчаслівыя маладыя пачыналі сумеснае сямейнае жыццё ў доме
свекрыві. Каля паўгода пражылі там, але, як кажуць, не ўжыліся дзве гаспадыні
на адной тэрыторыі. Маладзенькая нявестка, якой на той час ледзь споўнілася
васямнаццаць, не ўмела саступіць, ціха адрэагаваць на заўвагі мужавай маці.
Гэта зараз Раіса Вячаславаўна, калі сама сёння-заўтра абзавя-дзецца нявесткай,
разумее, што свякроў жадала ім толькі дабра, а на той час усё бралася ледзь не
ў штыкі…

Урэшце маладая жонка паставіла мужу ўмову: ці ён
просіць-патрабуе ў калгасе, дзе на той час працаваў трактарыстам, асобнае
жылле, ці яна вяртаецца да маці. З новымі домікамі для калгаснікаў на той
момант у гаспадарцы было складана, а тут, на Асіповіччыне, у калгасе імя
Чарняхоўскага, былі ў людзей добрыя заробкі, гаспадарка лічылася моцнай, ды і
матуля, якая працавала на ферме даяркай, клікала дачушку дадому…
Патэлефанавала Раіса тагачаснаму старшыні калгаса Анатолю Мікалаевічу
Дзенісевічу, і той пагадзіўся прыняць маладых, паабяцаў жыллё асобнае. Так,
склаўшы такія-сякія пажыткі, і накіравалася маладая сям’я Наумовічаў у Жыцін.

Маладым выдзелілі маленькую хацінку, жанчына
пайшла працаваць на ферму, а муж уладкаваўся механізатарам. Трэба сказаць, што
рукі ў яго залатыя, і сёння робіць Валерый Адамавіч на трактарах, змяніў ужо
чацвёрты, заўсёды — у перадавіках, заўсёды — у пашане…

Праз два гады атрымалі Наумовічы новы дом —
якраз перад з’яўленнем на свет першынца Аляксандра. Дарэчы, пасля яго
нараджэння Раіса ў дэкрэтным адпачынку амаль не была: пакуль маладая маці на
працы шчыравала, паіла-даіла рагуль сваіх, сыночка маленькага бабуля даглядала,
балазе жыла побач з фермай.

«Трэба былі грошы, усім абжываліся, як
кажуць, са свайго мазаля, не да адпачынку было», — успамінае Раіса
Вячаславаўна. А праз два гады ў сям’і з’явіўся яшчэ адзін сыночак, імя якому
татава далі.

Сямейных клопатаў хапала: калгасная праца,
уласная гаспадарка. Хлопчыкі падрас-талі добрыя, выхаваныя, ня-дрэнна вучыліся
ў школе, на-дзейнымі памочнікамі станавіліся, а бацькі марылі пра дачушку. Але
марам гэтым наканавана было збыцца ажно праз пятнаццаць гадоў пасля нараджэння
другога сыночка…

«Гэта буслы нам Настачку прынеслі», —
з ціхай усмешкай гаворыць маці і пяшчотна пазірае на буслінае гняздо,
змайстраванае птушкамі побач з хатай. — Якраз у той год пасяліліся тут птушкі,
а 8 студзеня ў нашай сям’і нарадзілася дачушка, якой зараз чатыры годзікі.
Бацька, напэўна, быў тады самым шчаслівым чалавекам, ды і зараз душы не чуе ў
сваёй любіміцы.

Так і сталі Наумовічы шматдзетнай сям’ёй,
знакамітай на ўсё наваколле. Чаму знакамітай? Дык сёння трое дзяцей нават па
вясковых мерках — многа. Не кожныя бацькі гатовы ўзяць на сябе такую адказнасць
і клопат.

«Ці думалі ў юнацтве, што ў вас будзе
вялікая сям’я?», — пытаюся ў маці траіх дзяцей. І чую ў адказ: «Мы
абое з такіх сем’яў. У маіх бацькоў — трое, у Валерыных — шасцёра дзяцей. Іх
прыклад — вось, пэўна, галоўная прычына, якая прадвызначыла і наш лёс».

Хаця, як і ва ўсіх людзей на гэтым свеце, былі ў
Раісы і Валерыя складаныя моманты і цяжкія хвіліны ў жыцці. Перажылі — і зараз
радуюцца поспехам старэйшага сына Аляксандра, навучэнца Клічаўскага
агракаледжа, клапоцяцца пра Валерыя — першакурсніка Асіповіцкага дзяржаўнага
прафесійна-тэхнічнага каледжа, цешацца-песцяць сваю маленькую Анастасію. А яшчэ
дзякуюць сваім родным і блізкім, сябрам, суседзям, якія ў патрэбны момант
прыходзяць на дапамогу. Хаця, безумоўна, перш-наперш разлічваюць на свае сілы.
Працуюць у калгасе, трымаюць немалую гаспадарку, апрацоўваюць каля трох
гектараў зямлі. Ён — кармілец, здабытчык, гаспадар. Яна — душа сям’і, дбайная
гаспадыня і проста абаяльная жанчына. Абое — шчырыя і адкрытыя, незайздросныя
да чужой долі і ўмеючыя цаніць свае поспехі і дасягненні.

Тамара ВАЛАДЗЬКО.